*Deze blog verscheen al eerder op STOPhersentumoren.nl en mogen wij met toestemming van de auteur Klaske Hofstee nu ook hier plaatsen. De komende maanden zullen er meer blogs van haar hand volgen.

Vroeger is niet nu

Op dit moment worstelen Nico en ik met een dressoir wat naar de eerste verdieping moet. De kast voelt aan als 1000 kilo. Dat is hij natuurlijk niet, maar zo ervaren wij het wel. Vroeger, lees voordat Nico een hersentumor had, zei Nico altijd “Klaske aan de kant, ik doe het alleen, want je staat alleen maar in de weg”. Hierna kwam een tijd dat we echt samen moesten sjouwen en ontwikkelde ik meer vertrouwen in mijn spieren. Vandaag vechten we niet alleen met de kast. We zijn in het gevecht met de verdere aftakeling van Nico. De rot kast zit vast op de trap. We zijn bang dat we te pletter worden gedrukt onder zijn gewicht.

Een van de moeilijkste situaties om te accepteren is het feit dat het leven, zoals het zich nu manifesteert, onvolmaakt is. Het hebben van een hersentumor dwingt je hierover na te denken. Om hier naar te acteren. Verstandelijk weten we misschien wel dat we ziek zijn, maar emotioneel niet. Emotioneel willen we niet ziek zijn en vechten we tegen onze ziekte in plaats van onszelf onder ogen te zien en onze menselijke onvolmaaktheid nederig te aanvaarden. Dit is een proces wat tijd nodig heeft, wat dus enorme dieptepunten kent en bij aanvaarding met innerlijke rust de boventoon gaat voeren.

Bewust of onbewust verbindt de mens een vreugdevol leven altijd met een gezond leven. Hij kan niet van het leven genieten als hij ziek is en als zijn naasten, contacten dit zien. Dit vormt een groot innerlijk conflict en is een belangrijk punt van innerlijke verwarring. Verstandelijk weten we allemaal dat er geen volmaaktheid bestaat. Iedereen heeft wel iets. Maar om afstand te doen wat iets wat je kon en nu door ziek zijn niet meer kan is vreselijk ontmoedigend.

Het leven precies zoals het is aanvaarden, is niet een ontspannen beweging, het is een immense innerlijke inspanning. Het is vreselijk moeilijk als je het proces van ouderdom  in je 40er jaren al moet doorlopen. Je moet verder. Nico loopt chagrijnig om het gevaarte heen. Hij wil het topblad er af schroeven, “scheelt vast 1/4e van het gewicht”. Ik heb tegen zijn zin en ego een verhuisbedrijf gebeld of ze een paar mannetjes langs willen sturen voor een appeltaart. Ik ga nu duimen dat ze echt komen. Hoe vroeger hoe beter, en het liefst nu.

Warme groet, Klaske

Tip:

• Lees ook onze vorige blog "En toen was alles anders" van Manuela Bijl.
• Wil jij ook jouw hersentumor gerelateerde blogs op onze website bloggen, neem dan contact met ons op.
• Klaske organiseert op 28 mei "Het HOOFDdiner", een mooie gelegenheid om in een ontspannen sfeer met hersentumor lotgenoten in contact te komen. Voor inschrijvingen klik hier